Draak H-4
|
- “Twee Draken op een dag !” - Vaar je in Juli 2013 niets vermoedend op de Westeinder plas, kom je een zeer fraaie houten Draak tegen. Bij navraag blijkt dit een brits exemplaar te zijn waarvan de eigenaar het zeilnummer niet weet. Draai je je boot, zie je plots een andere Draak, met zwarte letters en cijfers H-4 op een sneeuwwit zeil. “Dat kan toch niet waar zijn !” Echter vijf minuten later spreken we de schipper en horen we dat toch echt het geval is. De H-4 is een prachtig gerestaureerde Draak met een fantastisch mooi dek. De boot is gebouwd 1937 op een werf in Woubrugge. De schipper/eigenaar heeft me beloofd meer informatie te sturen over de geschiedenis en restauratie van deze zeer klassieke Draak. Best grappig; - als je op de foto uit de jaren ‘40 hierboven nauwkeurig bekijkt, dan zie je voor onze H-39, de H-4 varen! - “Toeval bestaat, het komt alleen zelden voor”. Witte Draeck H-4 Impulsieve aankopen doen was helemaal niets voor ons. Tot dat we in 1999 ons even lieten afleiden door onze droom en liefde voor mooie boten. Als broers, lid van de zeeverkenners in IJmuiden, varende in Lelievletten, vonden we altijd al de draak het mooiste schip van het meer en als je er dan een kon kopen, dan doe je dat toch blind. Een draak en dan ook nog de H4 uit 1937, een van de eerste draken in Nederland en gebouwd bij de werf Wester in Woubrugge. Een originele klassieker met alles erop en eraan. Er zat echter één item teveel aan en dat was de glasvezel ‘verpakking’. Helemaal vergeten dat dit ook wel is het doodskleed van een boot wordt genoemd. Na 2 seizoenen te hebben gezeild stond er toch wel steeds, tot onze grote ergernis, teveel water in de boot. Aangezien de gangen er aan de binnenkant nog redelijk uit zagen, werd het plan opgevat om de glasvezel huid te verwijderen, een paar wrangen en gangen te vervangen en de boot daarna weer in de epoxy te zetten. Zo gezegd zo gedaan. Het plan moest in 2 jaar geklaard worden. Maar van het een kwam het ander. Er bleek meer rot te zijn dan dat we dachten en een goede gang kan je niet vastzetten op een rotte wrang of spant en visa versa. Kortom, in zeven jaar tijd werd ongeveer 80 procent van de boot vervangen. Alleen het dek , het roefje en een paar gangen werden behouden. Het dek was echter al bij een eerdere restauratie vervangen . Concreet gezien is waarschijnlijk nu alleen nog het roefje en het beslag uit 1937. Maar bij welke houten boot is dat niet zo. Overigens hebben we de boot toch maar niet in de epoxy gezet, maar de gangen gekit en in de Stoppani gezet. De verf waarmee ook de Riva’s worden gelakt. Je gunt je liefde toch altijd het beste. Gelukkig hielden we niet alleen van zeilen, maar ook van het klussen aan en het bouwen van een boot. Na 7 jaar kon de boot dan eindelijk te water. En wat was ze mooi. De periode van restaureren werd afgesloten en als de tijd en het weer het toestaat wordt er gezeild. Genieten van datgene waar je het allemaal voor gedaan hebt. Zeilen in een prachtige klassieke boot. Is de restauratie ten einde gekomen? Wij denken van niet, want het blijft een houten schip met een hart waar altijd voor gezorgd moet worden. Elk jaar is er wel iets te herstellen, of te verbeteren. Er is nog een lijst met verbeterpunten en die zal nooit verdwijnen. Is dat erg? Helemaal niet, want onderhand is er een trailer en een zwaardere auto gekocht en heeft een van ons nu een huis met een loods, zodat er de hele winter goed voor de Witte Draeck kan worden gezorgd. Spijt van de impulsieve aankoop? Helemaal niet want zeilen met een klassieker en het behouden van het erfgoed is een fantastische passie. Westeinder, zomer 2013 Victor en Jim van Heuven van Staereling |
|
